اشعار

هـرگـز نـمـی‌روم پـی دلــدار دیـگـری            خار است در کـنار تو هر یار دیگری

چون مصطفی که بر سر زانو تو را نشاند            بـر زانـویت مرا بـنـشـان بـار دیگـری

بی‌تو پنهان کردن بغض گلو مشکل شده           زندگی دور از تو و دور از عمو مشکل شده

گریه کردم! آمدی با «سر» خدایا حاجتم           شد برآورده، اگر چه آرزو مشکل شده

بهشت نوری و سرشار از ریاحینی            نسیـم عـطر دل‌انگـیز عود سیـمینی

به لفـظ سادهٔ عـامی تو شـاه‌بـانـویی            به لفظ غامض عرفان مُنیَ‌المُحبیّنی

نـويد وصل پـدر را به كاروان می‌داد            به مـاه، ماهِ سـر نـيزه را نشان می‌داد

رقــيــه تـولـيت آسـتـانِ رأسِ شـريـف            به مـاه، اذن زيارت در آسـمان می‌داد

ریحـانـه‌ای که غـنچۀ نشکـفته پرپری            یــاس بـهـشـتـی چـمـنـسـتـان کـوثـری

وقـتی که راه می‌روی انـگـار فـاطـمه            وقتی که حرف می‌زنی انگار حیدری

دخترت امشب از این ویرانه راحت می‌شود            آه دور عـمه جـانم باز خـلـوت می‌شود

میزبان دختر، پدر هم با سر آمد سر زده            بهتر از این هم مگر اصلا ضیافت می‌شود

از حرم رفتی و آتش زده شد بال و پرم           بعد تو ریخـته شد خاک یتـیمی به سرم

چه فـراقی و چه داغی که ندیده چـشمم           در همین فـاصله از زندگی مخـتـصرم

ای سر در خون خضاب ای لالۀ خوشبوی من           لطفاً از پیشم نرو امشب بمان پهلوی من

زانوانت را نیاوردی سرم بی‌بالش است           لا اقل بگذار امشب سر روی زانوی من

بی‌تـو بی‌تـابم و بیـمـار! کجایی بابا؟!            خـسـته‌ام از تبِ بسـیار! کجایی بابا؟!

آب می‌خواستم اما چه لگـدها خوردم            شدم از غـصه گـرفتار! کجایی بابا؟!

این صحنه‌ها را پیش از این یکبار دیدم            من هر چه می‌بینم به خواب انگار دیدم

شکر خدا اکـنون درون تـشت هـستی            بر روی نی بودی تو را هر بار دیدم

دلم می‌خواست معـراجت ببـیـنم            چه معراجی عجب رنگین کمانی

نرو دیگر! تو رفتی سنگ خوردم            بـیـا قـولـی بـده دیـگـر بـمــانـی

دارم به لب ثـنای شـما تا که جان بود            مـدح شـما کـنـم به خـدا تـا تـوان بـود
ای مـنـتـهـای آرزوی عـارفـان شـمـا            رسمت بپاست تا که بپا این جهان بود

بر روی نیزه نشـسـتی پا به پایت آمدم            دخترت را می‌زدند و در هـوایت آمدم

گاه از پیشِ دو چشمانم چرا گم می‌شدی؟            گـاه در بـازارهـا پـشـتِ صـدایت آمدم

ای دخـتـر سه سـالۀ من، نـازنـین من            ای یـادگـار سـوخـتـۀ سـرزمـیـن مـن

دستی نـبـود تا که نـوازش کـنم تو را            وقتی که در خرابه شدی هم نشین من

دیـر به دادم رسـیـدی ای سر زخمی            کـاش بـمـانـی کـنـار دخـتـر زخـمـی

بـاز بـسـوزان مـرا به سـوز صدایت            باز صـدایـم بـزن ز حـنـجـر زخمی

لـب‌هـای او جـز نــالــه آوایــی نـدارد            دیگـر بـرایـش خـنـده مـعـنـایی نـدارد

اکـنـون که ایـنـجـا آمـدی بـایـد بگـوید            جز این خـرابـه دخـتـرت جایی ندارد

یا عـاقـبت از سـیـنـه جـانـم در می‌آید            یا ایـنکـه بـابـای من از این در می‌آید

این گریه‌ها از درد نه از اشک شوق است            امـشـب پـدر مـهـمـانی دخـتـر می‌آیـد

ای وای بر اسیری کز غصه جان سپارد            گلهای چشم خود را دست خزان سپارد

ای وای بر یتـیـمی کـز داغ روی بـابـا            آنقدر خون بگرید تا آن که جان سپارد

چشم تو را چـقدر به این در گذاشتند؟            گـفـتی پـدر، مـقـابـل تو سر گـذاشـتند

تـنهـا به این بـسـنده نـکردند شـامـیان            پـا را از این که بـود فـراتـر گذاشـتند

پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمی‌گیرد؟           غروب غربت ما از چه رو پایان نمی‌گیرد؟

پدر! حالا که تو در آسمان هستی بپرس از ابر           که من از تشنگی پرپر زدم، باران نمی‌گیرد؟